maart 2021
Natuurverhaal van vrijwilligerstrainee Melissa
31 maart 2021
Lees hier het bijzondere natuurverhaal van vrijwilligerstrainee Melissa. Bedankt voor je mooie, persoonlijke en beschouwende verhaal over de waarde en de aard van de natuur! Je bent duidelijk veel meer dan alleen een bijen-held Melissa!
***
Natuurverhaal van Melissa - vrijwilligerstrainee Bee Heroes - maart 2021
Bijen zien kleuren anders dan mensen
Bijen zien kleuren anders dan mensen. Met hun facetogen zijn ze, net als veel andere insecten, in staat kleuren in het kortgolvige ultraviolet lichtspectrum te zien. Hierdoor zien ze patronen in bloemen die werken als honingmerken, visuele signaaltekens die de bij laten weten dat daar de route naar de nectar is (zie afbeelding 2 en 3). Wat slim van de natuur! Onze ogen zijn daartoe niet in staat. Toen ik dit voor het eerst hoorde, stond ik versteld. Het idee dat er iets was wat ik niet kon zien of opmerken, voelde...verkeerd.
Al sinds ik jong was, ging ik uit van het idee dat het belangrijk was om alles in mijn leven onder controle te hebben. Als er dan wat misging, was er niets of niemand die ik iets kon verwijten behalve mijzelf. Die gedachte, dat ik alles onder controle moest hebben, was niet iets waar ik mij van bewust was, maar meer iets wat gewoon bestond. Het voelde als een feit, net als de lucht die ik ademde en de krachten van de natuurwetten, niet als iets waar ik vraagtekens bij zou moeten zetten.
Ik heb veel stress beleefd in de afgelopen jaren. Op de basisschool hoorde ik nergens echt bij. Ik zag het als een persoonlijk falen; als mensen niet met mij om wilden gaan, dan was ik dus geen goed persoon. Toen ik tien jaar oud was, wisselde ik van school en mijn enige voornemen op de nieuwe plek was om iemand anders te worden. Ik moest de controle terugkrijgen. De teugels in handen krijgen zoals andere mensen zo gemakkelijk leken te doen. Ik had gefaald en ik moest het op de één of andere manier veranderen. Het lukte even, maar al snel leek ik terug te vallen in oude patronen. Ik sloot me af uit angst dat ik afgewezen zou worden, zoals al zo vaak was gebeurd, maar juist dat afsluiten zorgde voor de uiteindelijke afwijzing. Ik vormde vriendschappen, maar te vaak liep het op niets uit. Vervangen werd ik, door iemand ‘beter’. Zo voelde het. Ik was elf en ik begreep niet waarom dit gebeurde. De gedachte dat het aan mij lag, bleef maar omhoog borrelen. Het was mijn leven. Ik moest controle houden.
De middelbare school was hetzelfde verhaal, alleen langer, en pijnlijker.Er was een meisje net als ik. Ze vertelde dat ze zich hetzelfde had gevoeld: afgewezen, eenzaam. We raakten aan de praat op de eerste schooldag en al snel hadden we door dat we dezelfde interesses hadden. Het eerste jaar was alles leuk en aardig. We konden eeuwig praten en ik had eindelijk het gevoel dat ik iemand vond die mij niet afwees - iemand waar ik veilig was en de controle langzaam los kon laten. Het tweede jaar begon er iets te broeien. Steeds vaker kwam de gedachte in mij op: een vriendin was alles wat ik wilde. Nu heb ik het, waarom ben ik niet blij? Waarom ben ik niet gelukkig?
Het derde jaar viel alles uiteen. Ineens spartelde ik in het spreekwoordelijke water en probeerde ik alles te grijpen om mijzelf bovenwater te houden. Alle controle die ik los had gelaten probeerde ik terug te krijgen. Ik zal er niet al te diep op ingaan, maar dat jaar verloor ik alle zekerheid die ik dacht te hebben. Het vierde jaar voelde ik me verloren. Ik wist niet wat ik moest doen, dus stortte ik me op mijn schoolwerk. Dit hielp zeker niet. Ik ben niet de soort persoon die houdt van leren (uit boeken) en het voelde meer als een soort marteling dan een vooruitgang.
In de lente kwam het “ga nou eens naar buiten” weer van mijn moeder. “Je zit teveel achter de computer”. Ikzelf voelde geen enkele motivatie om nog iets te doen, maar na aanhouden besloot ik om toch maar te gaan. Het was een zonnige dag begin april. Ik besloot om in een gebied te lopen in de buurt waar ik wel eens eerder was geweest, maar wat ik nog niet helemaal had verkend. Het gras daar reikte tot aan mijn knieën en het stond vol met paarse en witte bloemen die net uit begonnen te komen.
Hoe langer ik liep, des te meer begon ik rust te vinden. Ik weet zelfs nu niet waar het aan lag; het briesje in mijn haren, het gras dat mijn benen kietelde, het zoemen van de vliegen en insecten om mij heen. Wat het ook was, het voelde...verrassend fijn. De volgende dag na school besloot ik om weer terug te gaan. Er waren nog plaatsen in het gebied die ik niet had verkend en het was een mooie, zonnige dag. Aldus zette ik mijn pad voort. Iedere dag kwam ik terug om een stukje meer te ontdekken. Langzaam leerde ik hoe fijn het was om je zorgen van je af te lopen, want als je buiten in de natuur bent, kan je alles even loslaten.
Met iedere dag leerde ik een beetje meer om mijn zorgen naast me neer te leggen. Als je naar de natuur kijkt is dat een perfect voorbeeld. Een klein beestje op de grond kan op ieder moment door mijn voet worden platgestampt. Het kan er niets aan doen, het arme beestje heeft waarschijnlijk niet eens door dat ik eraan kom tot het te laat is. Desondanks doet het zijn best om te overleven. Zo is de natuur nou eenmaal - onvoorspelbaar, niet te bedwingen. Wij moeten veel figuurlijk loslaten en beseffen dat we doen wat we kunnen en meer ook niet.
Net zoals ik niets kan veranderen aan het feit dat bijen bepaalde kleuren kunnen zien die ik niet kan zien, zo kan ik ook niet altijd alle dingen in mijn leven onder controle houden. Maar zo past alles ook mooi in elkaar. Er is een reden dat een bij meer kleuren ziet: dit helpt ze onder meer om te weten waar in de bloemen de nectar zit. Ik heb dat niet nodig. Op die manier heb ik ook dingen die mij helpen die bijen niet hebben. Zo zit de natuur in elkaar. Zo is het nou eenmaal. En zo is het ook mooi.
